بهنام «ایران» که زمین «فرهنگ» است و آسمان «هنر»، که «سرای امید» است و «مرز پر گوهر». پرچم شکوهمندش با هر نسیم در اهتزاز است تا هزاران سال شکوهمندی تاریخ و تمدن را روایت کند؛ از «کاوه آهنگر» و «آرش کمانگیر» در شاهنامه حماسهسرای توس تا یکپارچگی خاک پاک با افراشتن پرچم سهرنگ افشاریه مزین به «الملکلله» که سرآغاز «شرفنامه» حکیم نظامی را یادآور شود:
خدایا جهان پادشاهی توراست
ز ما خدمت آید خدایی توراست
هماو در «هفتپیکر» از عشق به ایران گفته است:
همه عالم تن است و ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل
چونکه ایران دل زمین باشد
دل ز تن به بود یقین باشد
آثار سخنوران و شاعران روزگار کهن تا امروز سرشار از عشق به سرزمین و سربلندی آن است؛ حکایت مردمانی که «رنج دوران بردهاند برای آنکه ایران خانه خوبان شود» و «خون دلها خوردهاند تا گوهری تابان شود».
وطن برای چنین مردمانی فراتر از مال و جان و آبروست؛ که همه فدای عزت و عظمت ایران و «دریغ است ایران که ویران شود»، اما از آنجا که «شرح این عاشقی ننشیند در سخن»، هنرمندان طرح و نقش نیز همپای فرهنگ شدند تا شکوه و زیبایی روایت سرزمین را افزون سازند.
اینگونه، مسیر تاریخ هنر ایران به آثار هنرمندانی آراسته شد که ایثار و شهادت و برومندی و رشادت فرزندان ایران را به تصویر درآوردند و همواره و هنوز با زبان معاصر و بیان نمادین، از حماسههای عشق وطن میگویند.
امروز سرخ و سپید و سبز تنها سه رنگ پرچم نیست، سرزمین مادری است، میهن برادری و خواهری است، شکوه آب و خاک و روایت عشق پاک است. نماد هنرمندانی است که همراه و همصدا با مردمشان «برای خواندن قصه عشق به خاک، رنجدوران بردهاند» و «برای جاودانه ماندن این عشق پاک، خوندلها خوردهاند» تا «هنر نیز ز ایرانیان است و بس» بر کتیبه فرهنگ جهان بدرخشد.
«بهنام ایران» با پوسترهای چند نسل از طراحان گرافیک شکل گرفت تا رسانهای گویا و توانا در شکوهمندی و ارجمندی وطن باشد؛ آثاری که فراتر از یک رویداد هنری، ارج نهادن به ارزشهای والای مردم شریف و نجیب ایران است.
این طراحان، اعتقاد و عشق و خلوص و توانمندی را با خلاقیت آمیختند تا فراتر از رفتارهای رایج و تکراری، آثار ماندگاری در وحدت و انسجام ملی را به فرهنگ جهان تقدیم کنند؛ آثاری که عاشقانه و هنرمندانه ایران بزرگ را روایت میکند تا «در روح و جان ما» زمزمه شود:
«به نام نامی ایران
به نام نامی انسان
به آیین وفاداران
به راه و رسم و بیداران»
امیر عبدالحسینی
مدیر هنری، پژوهشگر و مدرس هنر